Witam. Bardzo proszę o pilną pomoc. W poniedziałek moja półtora roczna suczka została oddana do weterynarza i poddana sterylizacji. Po zabiegu do dnia wczorajszego czuła się bardzo źle. Nie chciała jeść, pić, wyjść na dwór ani w ogóle się poruszać. Przed zabiegiem była zdrowym pełnym życia psem, miała wszystkie szczepienia, jadła dobrą karmę i miała jak w niebie. A wróciła całkiem odmieniona. Myśleliśmy, że to normalne po operacji musi dojść do siebie. Lekarz przepisał antybiotyk oraz kazał przemywać ranę kilka razy dziennie, suka miała też kołnierz aby nie dotykała rany. Po powrocie bardzo dziwnie się zachowywała. Miała odruchy wymiotne, bardzo szybki i płytki oddech. Niestety rano okazało się, że suczka nie żyje ! :( była godzina 5 rano a ona leżała już zimna i sztywna choć o 1 w nocy jeszcze zaglądałam do niej i żyła choć cały czas miał odruchy wymiotne, ale nie wymiotowała. :( wzięliśmy od razu psa do samochodu i natychmiast pojechaliśmy do weterynarza, który wykonywał jej zabieg. Reakcja lekarza bardzo nas zdenerwowała gdyż w ogóle się tym nie przejął i powiedział "tak czasem bywa" . Lecz ona była jak człowiek w naszej rodzinie i mamy do siebie straszny żal, że oddaliśmy ją na śmierć :( przecież psy od sterylizacji nie zdychają. W drodze do lekarza poleciała jej z pyska i nosa krew. Lekarz na miejscu rozciął ją by "sprawdzić rzekomą przyczynę zgonu ". Zauważył tam niby powiększone płuco. Lecz przecież nie od tego zdechła. Szukam informacji na internecie i stwierdzam, że pies może zdechnąć tylko i wyłącznie z winy nieporadności lekarza. Proszę pomóżcie mi udowodnić winę temu lekarzowi i wyjaśnijcie mi powód śmierci mojego kochanego psa :( z góry zaznaczam, iż suczka nie miała robionych żadnych badań przed zabiegiem. Życia jej to nie przywróci, ale nie mogę tego tak zostawić. Czekam na odpowiedź. Pomóżcie proszę. :( Jeśli chodzi o zażalenia na czynności lekarsko weterynaryjne to w Polsce zajmuje się tym Izba Lekarsko-Weterynaryjna. Najlepszym jednak sposobem na rozwiązanie tej sytuacji jest niestety szczera rozmowa z lek. wet. i polubowne załatwienie sprawy bo jak Pani wspomniała życia Waszej suczce to nie wróci. Jeśli lekarz weterynarii nie wyraża zgody na taką rozmowę, wtedy ewentualnie można zasięgnąć środków prawnych.

Życie z psem. Wasze historie! Nie miała pieniędzy na leczenie psa, więc go oddała. psy.pl. Ten tekst przeczytasz w 2 minuty. Tę historię usłyszałam ostatnio od znajomej pani weterynarz. O starszej pani, która choć swego psa bardzo kochała, nie miała pieniędzy na operację ratującą psu życie. Musiała wybierać.

Na fanpage’u weterynarza Przemysława Łuczaka z Egzoovet ukazał się post dotyczący niezwykle kontrowersyjnego tematu. W tekście tym weterynarz (nominowany zresztą do nagrody Serce dla Zwierząt w zeszłym roku) odmawia pomocy zwierzętom, których opiekunowie nie dadzą rady ponieść kosztów drogiego leczenia. A przecież zawód ten powinien być wykonywany przez osoby z powołaniem, które stawiają dobro zwierząt ponad wszystko! O co więc chodzi? Dlaczego weterynarze odmawiają ratowania umierającego psa? Czy dla nich liczy się tylko kasa? „Dali suczce mojej znajomej umrzeć w męczarniach” Wszystko zaczęło się od innego postu zamieszczonego na Facebooku. Fanpage Spotted: Skarżysko-Kamienna umieścił wpis swojego fana. Uwaga! Dziękuję weterynarzom ze Sakrżyska i okolic, którzy dali suczce mojej znajomej umrzeć w męczarniach. Z powodu braku pieniędzy, bo to młoda osoba, została poinformowana, że musi zapłacić kosmiczną sumę i bez tego nie pomogą. Widać, jak bardzo weterynarzom „miłośnikom zwierząt” zależy na dobru psa. Suczka nie mogła urodzić reszty piesków i po prostu zdechła. Można by okazać trochę skruchy, ale pieniądze są ważniejsze – czytamy na Spotted: Skarżysko-Kamienna. Opisany przez spotterkę przypadek naprawdę mrozi krew w żyłach. Suczka umarła tylko dlatego, że weterynarz odmówił udzielenia jej pomocy bez opłaty. Wygląda więc na to, że dla niego pieniądze były ważniejsze niż życie bezbronnego zwierzęcia. A właścicielka była młoda i niezbyt majętna. Co tu się dziwić – kogo w tych ciężkich czasach stać na tak drogą operację? Z czyjej winy umarła suczka? Na ten właśnie wpis zareagował weterynarz Przemysław Łuczak. Skomentował to tak: Post weterynarza spotkał się ze zrozumieniem internautów. Niemal wszyscy komentujący rozumieją, że weterynarze odmawiają leczenia psów za darmo, bo muszą się z czegoś utrzymać. Komentujący twierdzą też, że śmierć suczki opisanej na Spotted: Skarżysko-Kamienna nie była winą rzekomo bezdusznych weterynarzy. Odpowiedzialność za tę sytuację ponosi wyłącznie opiekunka, która nie wysterylizowała psiaka i nie pomyślała, że opieka nad zwierzęciem wymaga pieniędzy. Jeśli nie jest się w stanie pokryć kosztów leczenia zwierzęcia to może należałoby się zastanowić czy jest się odpowiednim opiekunem dla niego. Nie masz pieniędzy na utrzymanie zwierzaka – nie bierz go do siebie. A tym bardziej się ich nie rozmnaża. Weterynarz jest przedsiębiorcą jak każdy inny, też ma czynsz, lokal, zus, podatki. Sprawa prosta ale niestety wśród Polaków istnieje przekonanie że istnieje jakiś NFZ weterynaryjny. Głupotą jest pozorne branie na siebie odpowiedzialności za zwierzę a potem brak pieniędzy na jego żywienie, leczenie czy behawiorystę jeśli sprawia jakiś problem – uważa jedna z komentujących. Wiele osób marzących o posiadaniu psa wciąż nie zdaje sobie sprawy, z jak wielką odpowiedzialnością wiąże się opieka nad czworonogiem. Nie mają także świadomości, ile w rzeczywistości kosztuje utrzymanie i leczenie takiego zwierzaka. Mając w domu psiaka, musimy się liczyć z tym, że w każdej chwili nasz pupil może zachorować! Dlaczego weterynarze odmawiają leczenia psów za darmo? Okazuje się, że takie sytuacje spotykają weterynarzy na co dzień. Dotyczą nie tylko samych kosztów leczenia czworonoga. Opiekunowie zwierząt wymagają nieraz, by pracownik lecznicy poświęcił swoje codzienne, także rodzinne obowiązki… Pracowałam kiedyś w lecznicy, w której weterynarze byli na dyżurach pojedynczo – klinika w małym miasteczku, więc to wystarczało. Akurat tego dnia pracowała koleżanka, ja miałam wolne. o do gabinetu wbiegła kobieta z psem na rękach. To był jej pies – chwilę wcześniej potrąciła go samochodem na własnym podwórku, wjeżdżając do garażu. Koleżanka powiedziała jej, że za 10 minut kończy pracę i zamyka, a psa trzeba prześwietlić, ustalić, czy ma jakieś obrażenia wewnętrzne. Na to wszystko potrzeba czasu. Zaproponowała pani, by pojechała do zaprzyjaźnionej lecznicy (w sąsiednim miasteczku) i sama od razu zadzwoniła tam, by zapowiedzieć pilnego pacjenta z wypadku. Kobieta zrobiła jej ogromną awanturę, groziła sądem, wyrzucała, że jest weterynarzem bez serca, że nie ma powołania i że nigdy więcej już tu nie przyjdzie. Koleżanka, roztrzęsiona, wyszła chwilę po 18 i pędem pojechała do przedszkola po córkę, którą sama wychowuje, by zdążyć przed zamknięciem placówki. Czy zrobiła coś nie tak? Oczywiście, że my, weterynarze, kochamy zwierzęta, dlatego wybraliśmy taką pracę, ale mamy też życie prywatne. Naszymi dziećmi nikt inny się nie zajmie i powołanie niewiele ma tutaj do rzeczy – opowiada nam lekarz weterynarii z warszawskiej lecznicy. Konieczność pogodzenia pracy, obowiązków domowych i zarabiania na życie nie jest łatwe. Szczególnie, jeśli doda się do tego obserwowane na co dzień ogromne cierpienie zwierząt, których nie da się uratować! Goryczy dodaje także fakt, że wiele czworonogów cierpi z winy swoich opiekunów, którzy zaniedbali pupila… „Co 5 lekarz weterynarii planował samobójstwo” Okazuje się, że stres, przemęczenie, wysokie oczekiwania ze strony opiekunów i bliskie obcowanie z cierpieniem zwierząt odbija się na zdrowiu psychicznym lekarzy weterynarii. Z badań przeprowadzonych w Polsce wynika, że już co 5 lekarz weterynarii planował samobójstwo, a 4% badanych ma myśli samobójcze. Wielu z nas żyje pracą — nocne dyżury, powroty do domu grubo po godzinach pracy, gdy reszta rodziny dawno już śpi, odgrzewana szybka kolacja jedzona nad książkami weterynaryjnymi i rano do pracy — to nasza codzienność. Nie damy rady wydłużyć doby, a pacjenci nas potrzebują. A przecież mamy, tak samo jak inni — mężów/żony, dzieci, zwierzaki, oraz inne swoje pasje. Nasza praca jest pracą jak każda inna — poza ogromną pasją, jest źródłem dochodu dla nas i naszych rodzin. Trudno pogodzić jedno z drugim, a gdy dojdzie do tego frustracja i bezlitosna fala hejtu wylewana przez niektórych, łatwo o załamanie nerwowe. A przecież cierpienie zwierząt (często spowodowane przez człowieka), z którym spotykamy się na co dzień, również nie jest dla nas obojętne! Niestety wielu Opiekunów obwinia nas za wiele rzeczy: od śmierci i cierpienia zwierzaków, poprzez wysokie ceny, kończąc na czekaniu w kolejce – czytamy w poście opublikowanym na fanpage warszawskiej weterynarzy słyszy także codziennie wyzwiska i pogróżki ze strony opiekunów zwierząt. Jest to problem, z którym mierzą się wszyscy lekarze weterynarii na całym świecie. Dlatego jeśli oburzamy się na to, że weterynarze odmawiają leczenia zwierząt za darmo, pomyślmy o tym, że oni też są zwykłymi ludźmi, takimi samymi jak my. Wybrali tylko zawód weterynarza, ale nie mają obowiązku wykonywać go przez całą dobę. Udzielać się charytatywnie, na przykład lecząc potrzebujące zwierzęta za darmo, mogą po godzinach, w ramach wolontariatu, jeśli chcą. Ale przecież nie muszą. Pamiętajmy o tym!Podziel się tym artykułem:Aleksandra ProchockaSpecjalista do spraw żywienia psów, zoopsycholog, wolontariusz w Schronisku na Paluchu. Absolwentka studiów magisterskich na Wydziale Nauk o Zwierzętach, SGGW.

Śmierci psa niestety nie da się uniknąć. Do straty tej musi kiedyś dojść, czego trzeba mieć świadomość, decydując się na przygarnięcie zwierzaka. Jego odejście będzie z pewnością bardzo trudną sytuacją. Warto mieć wtedy wsparcie bliskich, a w razie konieczności skorzystać z pomocy osób mocno przywiązuje się do swoich czworonożnych towarzyszy. Nie powinno zatem nikogo dziwić, że rozstanie z nimi wywołuje skrajne emocje, zwłaszcza jeśli nastąpiło nagle. Mimo odczuwanego smutku i tęsknoty należy zadbać o pochówek dla psa. Sprawdź, co można zrobić z ciałem zwierzęcia po śmierci. Śmierć psa to bardzo trudna sytuacja dla ludzi, którzy nawiązali z czworonogiem silną więź. Utrata psa, który postrzegany jest jako pełnoprawny członek rodziny, będzie ogromnym ciosem, napawającym silnym poczuciem straty. Jest to w zupełności normalne i opiera się na tym samym mechanizmie, co w przypadku straty kogoś bliskiego. Nie powinno się wzbraniać od żałoby po psie. Doświadczane w jej czasie uczucia (tęsknota, żal, złość, płacz) świadczą o tym, jak ważne było zwierzę i że będzie go brakowało. W tym czasie zazwyczaj przywołuje się w pamięci wspólne chwile, ogląda zdjęcia i filmy czy rozmawia z bliskimi o pupilu. Wzajemne wsparcie członków rodziny jest nieocenione w procesie godzenia się ze są zdania, że aby lepiej znieść żałobę po śmierci psa, warto zawczasu mentalnie przygotować się na pożegnanie. Być może okaże się to pomocne w przypadku zwierząt umierających ze starości lub w wyniku przewlekłej choroby, kiedy ma się świadomość nieuniknionego. Nie jest jednak możliwe w sytuacji utraty czworonożnego przyjaciela na skutek nagłego wypadku czy szybko przebiegającej choroby. Nie każdy człowiek jest w stanie uporać się z odejściem czworonoga na własną rękę. Ludzie doświadczający traumy po śmierci psa lub zmagający się w jej wyniku z depresją powinni zgłosić się po pomoc do specjalisty. Najlepiej skorzystać z usług psychologa. Tak, jak w przypadku każdej straty, tak i po śmierci psa sprawdza się powiedzenie, że czas leczy rany. Nie należy obawiać się przygarnięcia do domu nowego zwierzaka. Nie bierze się go przecież po to, by zastąpił wcześniejszego, a celem nawiązania nowej relacji. Objawy zbliżającej się śmierci u psa Stan poprzedzający śmierć zwierzęcia określany jest jako agonia. Podczas niego dochodzi do stopniowego zaniku funkcji życiowych organizmu. Postępuje upośledzenie pracy wszystkich układów i utrata świadomości. W tym czasie opiekunowie powinni zapewnić zwierzęciu należyte warunki – spokojne, ciche i wygodne miejsce. Jest to też moment na pożegnanie się z nim, które sprawia, że niektórzy lepiej radzą sobie z przytłaczającymi emocjami po jego czym rozpoznać, że zbliża się śmierć czworonoga? Często spotkać się można z poglądem głoszącym, że psy przeczuwają, że przychodzi ich czas. Wówczas same znajdują miejsce, w którym chcą odejść, i w żaden sposób nie można ich z niego ruszyć. Jeśli chodzi o objawy, to na zbliżający się zgon zwierzęcia wskazują brak sił, problemy z poruszaniem się, brak apetytu, trudności z utrzymaniem równowagi, niekontrolowane wypróżnienia, wymioty, problemy ze wzrokiem, agresja lub psi opiekunowie, widząc, jak zwierzę bardzo się męczy, decydują się na przeprowadzenie eutanazji. Uśpienie psa zaoszczędzi mu cierpienia. Lekarz weterynarii zezwala na nie wyłącznie w sytuacjach, kiedy ma pewność, że zwierzę jest nieuleczalnie chore bądź w wyniku wypadku odniosło bardzo silne obrażenia. Do uśpienia psa dochodzi wskutek podania barbituranów, które znane są z działania nasennego, uspokajającego, przeciwdrgawkowego. Powodują wyłączenie kory mózgowej, bezdech i ustanie pracy serca. Cmentarze dla zwierząt i inne formy postępowania z ciałem Mimo iż powszechną praktyką okazuje się pochowanie psa na podwórku, ogródku działkowym czy w lesie, to jest ono prawnie zabronione. Jeśli psi opiekun zostanie przyłapany na takim działaniu lub ktoś złoży na niego donos, powinien się liczyć nie tylko z karą grzywny, ale też z koniecznością wykopania zwierzęcia i poddania go utylizacji, czyli spaleniu. Aby przeprowadzić utylizację, należy skontaktować się z podmiotem zajmującym się w gminie taką działalnością, po czym dostarczyć tam ciało zwierzęcia. Odpłatność wynosi zazwyczaj kilkadziesiąt złotych. Ewentualnie obowiązki te można pozostawić do realizacji weterynarzowi. Niektóre kliniki dysponują piecami do kremacji zwierzęcych zwłok, lecz koszty utylizacji w nich są zazwyczaj większe. W Polsce coraz częściej powstają cmentarze dla zwierząt. Aby umieścić w nich ciało zwierzęcia, należy skontaktować się z podmiotem prowadzącym, który wskazuje miejsce pochówku. Niekiedy firmy te zajmują się wszystkimi kwestiami związanymi z grobem. Cmentarze dla zwierząt są płatne, a koszty determinowane są głównie ich wielkością. W większości miast wynoszą od 50 zł do 300 zł za miejsce, do czego doliczyć trzeba też koszt utrzymania, który wynosi kilkadziesiąt złotych za rok.

1. Բխ тኖцеξոсрю
2. Սሞቷ զοснኜг
3. Иπէናፁву рутι поጁуւ

śmierć psa z winy weterynarza