Data utworzenia: 12 stycznia 2017, 18:15. - Mamy okazje prawie do 20 spotkań z różnymi ministrami. Z niektórymi, jak np. na Karaibach po raz pierwszy chyba w historii naszej dyplomacji. Na przykład z takimi krajami, jak San Escobar albo Belize - ta nowojorska wpadka ministra Witolda Waszczykowskiego długo będzie się ciągnąć za szefem MSZ. Słowa polityka PiS o nieistniejącym San Escobar podchwyciły najważniejsze światowe media! Witold Waszczykowski Foto: Damian Burzykowski / Internet kipiący od memów i kpiących komentarzy, "oficjalne" konto na Twitterze udające przedstawicielstwo republiki San Escobar i... zainteresowanie najważniejszych światowych mediów! To echa wpadki Witolda Waszczykowskiego. Nasz minister tak bardzo pochłonięty był pozyskiwaniem poparcia dla kandydatury Polski na niestałego członka Rady Bezpieczeństwa ONZ, że mógłby o tym rozmawiać nawet z nieistniejącym państwem. Sprawa "San Escobar" okazała się na tyle ciekawa, że, poza krajowymi mediami, zainteresowała "The Washington Post", "The Telegraph", "The Guardian", "The Independent", BBC, Politico czy The Associated Press. "Pomyłka dostarczyła rozrywki wielu krytykom Waszczykowskiego, członka prawicowej, populistycznej partii Prawa i Sprawiedliwości" - odnotowuje największa i najstarsza gazeta codzienna w Waszyngtonie, przytaczając kilka najpopularniejszych żartów, na czele z utworzeniem wirtualnego konta fikcyjnego państwa "San Escobar". Wszystkie opisy i komentarze do sytuacji utrzymane są w podobnym, kpiarskim tonie. Media cytują też uszczypliwości internautów, którzy piszą np. o ostatnich polskich sojusznikach - Węgrach, Białorusinach i obywatelach San Escobar. A co na to sam Waszczykowski? "Czy znasz drogę do San Escobar?" - pyta portal BBC. I zaraz odpowiada: "Prawdopodobnie nie, bo on nie istnieje, ale to nie powstrzymało polskiego ministra spraw zagranicznych od stwierdzenia, że odbył owocne spotkania z przedstawicielami tego kraju w tym tygodniu". Zobacz także - Wstrząsające, że z bzdury można zrobić taką dyskusję. To żałosne - poskarżył się w rozmowie z Wirtualną Polską minister. Dodał, że "są ważniejsze sprawy". (DeGie/WP) Waszczykowski o czarnym proteście Waszczykowski i "San Escobar". Internauci kpią. MEMY "San Escobar"? Kuriozalne tłumaczenie MSZ /3 Witold Waszczykowski Damian Burzykowski / Szef MSZ wymyślił... nieistniejące państwo /3 Witold Waszczykowski Damian Burzykowski / Wpadkę Waszczykowskiego zauważyły najważniejsze światowe media /3 Witold Waszczykowski AFP San Escobar będzie się za nim długo ciągnąć Masz ciekawy temat? Napisz do nas list! Chcesz, żebyśmy opisali Twoją historię albo zajęli się jakimś problemem? Masz ciekawy temat? Napisz do nas! Listy od czytelników już wielokrotnie nas zainspirowały, a na ich podstawie powstały liczne teksty. Wiele listów publikujemy w całości. Wszystkie historie znajdziecie tutaj. Napisz list do redakcji: List do redakcji Podziel się tym artykułem:

PROGRAM NA ZAKOŃCZENIE ROKU SZKOLNEGO 2009/10 POLONEZ1. Piosenka ,,Cały świat się do nas śmieje”1. Cały świat się do nas śmieje W złotym słońcu złoty świat,Jutro szkoła nas powitaNo i nasze siedem latRef. Pożegnamy przedszkole,Pokłonimy się szkoleNową drogą pójdziemy odważnieRozkołyszą się drzewa Ptak radośnie zaśpiewaI będziemy wyglądać poważnie2. Elementarz nam podpowieJak się pisze Ala, AsPlastelina jeszcze nie wieCo ulepi każdy z nas3. Nim z kosmosu zobaczymy Starej ziemi barwny świat Odkryjemy jak Kopernik Wielką magię zwykłych gwiazdDziecko Już przedszkola nadszedł kres i do szkoły czas już przejśćDZieckoWszyscy bardzo żałujemy, my w przedszkolu zostać chcemy!DzieckoTu się miło bawiliśmy, tu się wszyscy poznaliśmy...DzieckoWięc zostawcie nas w spokoju! Chcemy zostać tu, w przedszkolu!WSZYSCYMy chcemy zostać, my chcemy zostać!DzieckoJestem wróżką, taką z bajki, jeśli tutaj zostać chcecieMogę spełnić to czy wy o tym wiecie, że cofając się tak w czasie przyszłość sobie zabieracie?Ale zgoda, niech tak będzie! Do trzylatków się cofniecie... Czy na pewno tego chcecie?...RAZEM Chcemy, chcemy wróżko miła, do trzylatków się cofniemyW ukochanym tym przedszkolu długo jeszcze zostać Chcecie tego? No więc proszę, już życzenia spełniam waszeZaczaruję teraz czas i w trzylatki zmieniam was! „POŻEGNANIE PRZEDSZKOLA” Gdy na początku byłem maluszkiemZ małym noskiem i okrągłym brzuszkiemTroszkę pani bałem sięNie wiedziałem czego chceRef: Patrzcie jak to szybko minął czasCztery lata jakby z bicza trzasłTornister już na plecach To ci będzie hecaKiedy zacznę uczyć sięA gdy poszedłem już do średniakówTo się stałem strasznym zabijakąRozrabiałem całe dnieI mówiłem ciągle NIE!Gdy do starszaków w końcu trafiłemTo od razu bardzo się zmieniłemSporządniałem, że Az strach I nie broję nawet w snachDZieckoHMMM...Tak sobie myślę, że w czterolatkach było lepiejMAJATe trzylatki to maluchy a my już jesteśmy duzi!DZieckoI zabawy wszystkie znamyMy już dosyć tego mamy!DZieckoCzterolatki inna sprawa! tam dopiero jest zabawaDzieckoTam walczyka tańczyliśmy, wiele tańców poznaliśmyWSZYSCYTak to prawda, przyznajemy!W czterolatkach zostać chcemyDzieckoA widzicie zuchy moje jak to jest się cofać w czasie?W młodszych grupach przedszkolaków bardzo dobrze wszystko znacie...DzieckoPrzyznajemy, te trzylatki są za małeMiła wróżko, porusz czas w czterolatki zamień nas!DzieckoNiech tak będzie, ruszam czas w czterolatki zmieniam was!TANIEC Z POMPONAMITANIEC Z WSTĄŻKAMIDzieckoI to również nudne jest!Ja do pięciolatków chciałbym przejść!DzieckoTak to prawda, przyznajemy w pięciolatkach zostać chcemyDzieckoZnów historia się powtarza, skoro wszystko nudzi wasMoże już do szkoły czas?DzieckoMy do szkoły nie pójdziemy, my się świetnie tu czujemy!DzieckoW pięciolatkach nasze miejsce, tam się bawić chcemy jeszczeDzieckoNo więc dobrze, no więc zgodaNiech się zacznie ta przygoda, ruszam czas, w pięciolatki zmieniam was!!!DzieckoPo pięć latek teraz mamy, dobrze wszyscy się już znamy!Co tam wtedy robiliśmy, w co się wtedy bawiliśmy?...DzieckoJa pamiętam to dokładnie, wtedy było bardzo fajnie!DzieckoWycinanki robiliśmy, bardzo dużo śpiewaliśmyZaśpiewajmy piosenkę o naszym przedszkolu!3. Piosenka Pożegnamy przedszkole..Już ostatni rok w przedszkolu przy stoliku swoim siadamŁezki płyną lecz śniadanie z apetytem zjadamPrzykro będzie się pożegnać z zabawkami w naszej SaliPięciolatki tutaj przyjdą, choć są jeszcze tacy maliPani na nas smutno patrzy, łzy ociera gdzieś w ukryciuBo to pierwszy , wielki zakręt w naszym małym życiuPrzykro....DzieckoChciałbym znów 6 latek mieć, w pięciolatkach nuda jestDzieckoDużo racji masz kolego, trzeba wróżkę znów przeprosić I o pomoc ją poprosić...DzieckoWięc do sześciolatków chcecie?Pewnie sami o tym wiecie, że tam miejsca nie znajdziecie...Teraz to już sama wiem, że z przekory to mówicieA naprawdę, to tej szkoły się boicie!RAZEMMy do szkoły nie pójdziemy, w przedszkolu zostać chcemy!DzieckoDobrze więc, jak chcecie tak zrobimy, w czasie znów się czas w sześciolatki zmieniam wasDZieckoOch jak dobrze znów tu być! Przecież to jest nasza sala!DzieckoA tam z boku sobie stoi nasza pani roześmiana!DzieckoTu jest kącik z zabawkami i książeczki z obrazkamiDzieckoChyba sami to przyznacie, że przyszliśmy tu na chwilę powspominać miłe chwileDzieckoPowiesimy nasze zdjęcie, niech zostanie w Sali tejChociaż nas tu już nie będzie, każdy z nas zostanie w niejDzieckoNic tu po nas moi drodzy, czas do szkoły mówię chcecie tutaj zostać, pójdę bardzo chętnie sam! WSZYSCYNie ma mowy, wszyscy z tobą tam pójdziemy!DZieckoChoć przedszkola szkoda nam, to musimy wiedzieć więcejPoznać cały, piękny świat!DzieckoMądre słowa, już na szkołę nadszedł czasPożegnamy więc przedszkole niech wspomnienia pozostanąA do przodu biegnie czas...4. PIOSENKA „ Zamykając krąg”Spróbuj czasem pisać wiersze, spróbuj raz zaśpiewać jeszcze Słuchaj wiatru który gra wśród drzewPonad nami błękit nieba, nam do szczęści a mało trzebaW dali słychać pieśni naszej śpiewRef: Zamykając krąg, splećmy łańcuch naszych rąk. W dali słychać światła blask, nadziei czeka czasCo tam deszcz i wiatr nikt nie wspomni przeszłych lat W gąszczu nieprzetartych dróg znajdziemy świat ze snówDzieckoZaraz, zaraz, poczekajcie, przypomnijmy sobie jeszcze Czego nauczyliśmy się w LITERKI CYFERKIDzieckoNasza pani nas uczyła liczyć i dodawaćDzieckoŚpiewać także nas uczyła, no i grać też ładnieNiechaj wszyscy teraz patrząTo zagramy zgrabnie! 6. Marsz Turecki z partyturą grany na instrumentach Kolega z przedszkolaMój kolego z przedszkola, mamy po siedem lat, tak, tak, takŚmieje do nas się świat, tak, tak tak czeka szkołaMój kolego z przedszkola miło było cię znać tak, tak takAle żegnać się czas tak tak tak, czeka szkołaRef: W przedszkolu było super Na 122Powtórzyć chciałbym tamte dni, jeszcze jeden razKoleżanko z warkoczem to już ostatni dzień tak, tak takMoże spotkamy się tak tak, takMoże nie...Koleżanko z warkoczem smutno trochę mi jest tak tak tak że nie zobaczę cię tak tak taktak jak co dzień...W przedszkolu było super...PRZEMOWAWRĘCZENIE PREZENTÓW I DYPLOMÓW„GAUDEAMUS”

Rok 2012 jest Rokiem Janusza Korczaka. Z jego biografką Joanną Olczak-Ronikier* rozmawia Monika Skarżyńska. Pani książka Korczak. Próba biografii ukazała się jeszcze przed ogłoszeniem roku 2012 Rokiem Janusza Korczaka. Co Panią zainspirowało, kto zachęcił do twórczego działania? Pomysł zrodził się z inicjatywy pani Beaty Stasińskiej z wydawnictwa WAB, która zamówiła u mnie tę książkę. Dość lekkomyślnie i pochopnie przyjęłam tę propozycję, a potem się przeraziłam. Uświadomiłam sobie, jak wielki był to ogrom pracy, która trwała blisko dziesięć lat. Nie oznacza to jednak, że dziesięć lat siedziałam przy biurku. W międzyczasie wycofywałam się i próbowałam od nowa. Nie było to łatwe zadanie. Kiedy już zagłębiłam się w szczegóły, to zobaczyłam, że wiele faktów z życia Korczaka jest nieznanych. Podjęłam wyzwanie, aby przekazać je czytelnikom. Korczak jako naukowiec, publicysta i pisarz miał wiele talentów. Jak można było połączyć tak wiele pasji w tak trudnym okresie, na granicy między realizmem a idealizmem? Korczak był bardzo pracowity, a przy tym niezwykle zdolny. Przecież skończył medycynę, praktykował jako lekarz, a potem zajął się pedagogiką. Prowadził Dom Sierot dla dzieci żydowskich, współpracował z polskim domem dziecka, a przy tym nieustannie pisał książki dla dzieci, poradniki pedagogiczne dla dorosłych, traktaty i artykuły publicystyczne. Wydawał gazety dla dzieci. Poza tym dokumentował działalność Domu Sierot. Patrząc na niego z dzisiejszej perspektywy, trudno zrozumieć, jak znajdował czas na to wszystko. Rzeczywiście objawiał wiele talentów i wyróżniał się pracowitością. Pisał do końca swoich dni. Czy była to potrzeba czy przymus pisania? Żył w poczuciu swej misji. Miał wypracowany system pedagogiczny i uważał, że należy uczyć rodziców i wychowawców podstawowych zasad pedagogicznych, takich jak prawo dziecka do szacunku, miłości, traktowania go w należyty sposób i wychowania na pełnowartościowego człowieka. Była to jego życiowa misja. Tym samym tematem zajmował się bowiem jeszcze w getcie, w czasach największego poniżenia. Joanna Olczak-Ronikier (z lewej) w czasie spotkania w Instytucie Polskim w Düsseldorfie ( A przecież nie miał wsparcia ze strony rodziny. Musiał być niezwykle wytrwały w dążeniu do celu i silny psychicznie. Jego stosunki rodzinne były dosyć skomplikowane. Z matką był zawsze w bardzo bliskiej relacji. Natomiast ojciec rozchorował się psychicznie, gdy mały Henryk Goldszmit miał siedem lat. Umarł zaś w szpitalu dla umysłowo chorych, kiedy Henryk skończył szesnaście lat. Myślę, że to zaciążyło na całym życiu Korczaka i jego samoświadomości. Z własnego doświadczenia wiedział, na czym polega strach i cierpienie dziecka. Potem chciał tę wiedzę przekazać dorosłym. Z jednej strony kochał dzieci, ale z drugiej nie założył własnej rodziny. Nie miał własnych dzieci, choć nadarzały się okazje… Sam pisze o podjęciu tej decyzji w dorosłym wieku. Jako prowadzącemu dom dziecka dość trudno byłoby mu pogodzić ze sobą te dwie funkcje. Rodzina wymaga dużo czasu i zaangażowania. Czy za tą decyzją kryły się może jakieś życiowe dramaty czy porażki? Zwierza się w Pamiętniku z tego, że kontakty z kobietami sprawiały mu trudność. Czy przyczyną była zawiedziona, nieszczęśliwa miłość, czy też nieumiejętność nawiązania osobistych relacji z kobietami? Nie wiadomo. W każdym razie pozostał wierny swojej decyzji aż do śmierci. Pozostawia Pani wiele pytań bez odpowiedzi na temat intymnych sfer życia Korczaka. Wynika to z tabu czy raczej z braku informacji? On był człowiekiem niezwykle dyskretnym. Żył zresztą w innych czasach. Nie publikowano wówczas jakichś szczegółów z życia osobistego. Ponadto Korczak był człowiekiem bardzo skrytym, mówił niewiele. Nigdy nie wypytałam mojej matki, czy wiedziała o nim coś więcej. Wydaje mi się, że nie ukrywał jakichś wielkich tajemnic. Nikomu jednak nie opowiadał o swoich prywatnych sprawach. Zwyczajnie zdecydował się na taki „samotniczy” tryb życia. Samotniczy, choć ciągle w otoczeniu ponad setki dzieci. Okładka niemieckiego wydania "Króla Maciusia na wyspie bezludnej" Miała Pani osiem lat, kiedy zginął w Treblince. Czy dobrze pamięta Pani wydarzenia wojenne, czy dzięki opowieściom mamy? Od wczesnych studenckich lat Korczak przyjaźnił się z moimi dziadkami. Mój dziadek Jakub Mortkowicz, polski wydawca, publikował wszystkie jego książki. Korczak był też domowym lekarzem mojej rodziny. Pamiętam go jak przez mgłę. Przekomarzał się ze mną, czego bardzo nie lubiłam. Byłam osobą bardzo serio, a on robił sobie żarty. „Czy ty wiesz, że twoja babcia umie fruwać, a twoja mama jest tak naprawdę kotem?”. Mówiłam do niego: „Nie mów głupstw, doktorku!”. Tuż po jego przeprowadzce do getta odwiedziłam z matką Dom Sierot, kiedy było jeszcze możliwe przedostawanie się z jednej strony na drugą. Potem już go nigdy więcej nie widziałam. Właściwie nie wiem, kiedy wiadomość o jego śmierci dotarła do mojej rodziny. „Jutro kończę 63 albo 64 lata” – napisał Korczak w swoim Pamiętniku 21 lipca 1942 roku, na dwa tygodnie przed śmiercią. Czyżby nie wiedział, kiedy się urodził? To było niedopatrzenie administracyjne. Jego ojciec za późno wyrobił mu metrykę i prawdopodobnie sam nie był pewien, w którym roku urodził się syn. Korczak żartował z tego przez całe życie. Natomiast dramat polega na tym, że wielka akcja likwidacyjna w getcie rozpoczęła się 22 lipca, czyli dokładnie w dniu jego urodzin, o czym wspomina on w Pamiętniku. Czy dobrowolnie towarzyszył dzieciom w drodze na śmierć? Podobno mógł się ukryć po stronie aryjskiej. A może nie przypuszczał, co się może wydarzyć? Myślę, że musiał sobie zdawać sprawę z tego, że będzie to podróż bez powrotu. Natomiast faktem jest, że wiele razy zachęcano go do przedostania się na tzw. aryjską stronę. Kiedy zdecydowano o przeprowadzce sierocińca do getta, proponowano mu pozostanie po polskiej stronie. Jeszcze przed wyruszeniem na Umschlagplatz pospieszono mu na ratunek. Nie była to jednak odosobniona postawa. We wszystkich gettach w okupowanej Polsce prawie wszyscy wychowawcy, nauczyciele i lekarze szli na śmierć razem ze swoimi wychowankami. Właściwie nieznane są przypadki dezerterów. To był etos epoki. Tak, jak rodzice nie opuszczają swoich dzieci, tak i wychowawcy pozostają przy nich do ostatnich chwil. Janusz Korczak (1878-1942) Pisze Pani, że Korczak „nie był zainfekowany bakcylem polskości”. Przecież bardzo kochał Polskę, co sam podkreśla w Pamiętniku. Do dziś przetrwało jego polskie, a nie rodowe nazwisko. Przyjął taki pseudonim jako młody człowiek. Reprezentował w zasadzie podwójną tożsamość, zresztą bardzo rzadką w tamtych czasach. Czuł się zarówno Polakiem, jak i Żydem. Wszystkie swoje prace publicystyczne czy medyczne podpisywał nazwiskiem Henryk Goldszmit. Trudno powiedzieć, dlaczego został wierny nazwisku Korczak. Sprawdziło się, jak wiele innych pseudonimów literackich. Wiele szkół nosi imię Korczaka, w tym roku obchodzony jest Rok Janusza Korczaka. To wielka lekcja skierowana zarówno do dzieci, jak i dorosłych. Co – Pani zdaniem – powinniśmy z niej wynieść? Należałoby stosować się do głównych zasad jego systemu wychowawczego, to znaczy okazywać dzieciom szacunek, miłość, szanować ich poczucie godności, nie zawstydzać, nie straszyć i nie upokarzać. Dobrze byłoby upowszechnić kilka jego maksym tak, jak znane są wiersze poetów czy cytaty wielkich myślicieli. Jedną z piękniejszych jest sentencja „Śmieje się dziecko, śmieje się cały świat”. rozmawiała Monika Skarżyńska *Joanna Olczak-Ronikier, pisarka i scenarzystka, współzałożycielka kabaretu Piwnica pod Baranami. W roku 2011, nakładem wydawnictwa ukazała się książka "Korczak. Próba Biografii", za którą autorka otrzymała prestiżową Nagrodę Klio. red. odp. Bartosz Dudek

L0XJk.

mf8uao547k.pages.dev/289

mf8uao547k.pages.dev/311

mf8uao547k.pages.dev/117

mf8uao547k.pages.dev/50

mf8uao547k.pages.dev/307

mf8uao547k.pages.dev/240

mf8uao547k.pages.dev/398

mf8uao547k.pages.dev/324

mf8uao547k.pages.dev/1

cały świat się do nas śmieje